«Μα τι λες; ποιος είναι ευτυχής που είναι δυστυχισμένος;» σε ακούω να μου φωνάζεις. Δεν θα σου απαντήσω το προφανές αν δεν είναι ευτυχισμένος που είναι δυστυχισμένος, γιατί δεν κάνει κάτι να το αλλάξει και μη με κοιτάς λοξά, πριν δε σταματήσεις να με διαβάζεις, άσε με να σου εξηγήσω τι εννοώ.

Παραδέχεσαι άμα είσαι δυστυχισμένος όλοι σε προσέχουν; Αλήθεια ή ψέματα; Βλέπεις η δυστυχία προκαλεί την συμπάθεια των άλλων, για να μην πω και την «αγάπη». Πες «Δεν είμαι και πολύ καλά!» και αμέσως όλη προσοχή των γύρω σου είναι στραμμένη επάνω σου; Όλοι νοιάζονται να μάθουν τι έχεις; Τι σου συμβαίνει; Να σε βοηθήσουν! Να σε συντρέξουν!

Πες «Μια χαρά είμαι, ευχαριστώ!» και αμέσως έρχεται η απάντηση «Δεν έχεις ανάγκη εσύ». Αλήθεια;

Από παιδί, θυμάμαι τη γιαγιά μου και τις αδελφές της να συναγωνίζονται ποια περνούσε χειρότερα. Μια συζήτηση να τρελαίνεσαι. Μα κατηγορούν σχεδόν η μία την άλλη, γιατί είχε περάσει την προηγούμενη καλά και εκείνη να αναγκάζεται να παρουσιάσει όλα της τα προβλήματα για να πείσει ότι ήταν αν όχι χειρότερα, τουλάχιστον τόσο δυστυχισμένη όσο και οι άλλες.

Και πριν γελάσετε με την γιαγιά μου και τις θειάδες μου, σκεφτείτε  το τελευταίο ίσως τηλεφώνημα στην φίλη σας, την τελευταία ανάρτηση, την τελευταία φορά που βγάλατε όλη τη δυστυχία σας. Ω, πόση προσοχή και αγάπη εισπράξατε! Ε;

Άσε που άμα είσαι δυστυχισμένη δεν υπάρχει περίπτωση να σε εγκαταλείψουν, «Η καημένη, δεν ξέρεις τι έχει τραβήξει. Δε μπορώ να την αφήσω με έχει απόλυτη ανάγκη». Από την άλλη δικαιολογεί απόλυτα την δική σου εγκατάλειψη του εαυτό σου, των γύρω σου και της οικογένειας σου. «Άλλωστε θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα!» αναφωνείς, ξαπλωμένη στο άστρωτο από μέρες κρεβάτι σου, κοιτώντας τη στοίβα τα άπλυτα και το χάος γύρω σου.

Δικαιολογεί επίσης την αποφυγή υποχρεώσεων και ευθυνών, όπως δικαιολογεί απόλυτα εθισμούς και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Υπάρχουν πολύ εθισμοί όπως ο εθισμό του φαγητού, του ποτού, του ναρκωτικού, του σεξ, ο χειρότερος όμως όλων είναι ο εθισμός στη μίζερη ζωή.

Α, και βέβαια αφού είσαι χάλια δεν έχεις και ενοχές γιατί έτσι ουτ' αλλιώς όλο αυτό το αισθάνεσαι σαν κάποια μορφή τιμωρίας. Στο κάτω-κάτω είσαι δυστυχισμένη, κομμάτια και άλλα τέτοια και δεν ζητάς την συμπόνια κανενός που έτσι ουτ αλλιώς δεν μπορούν να σε βοηθήσουν. Και έτσι την χρησιμοποιείς μια χαρά και σαν τιμωρία για τους γύρω σου που δεν κατάφεραν να σε βοηθήσουν.

Αν το τερματίσεις δε υπονοώντας ότι μπορεί και να δώσεις ένα τέλος, τότε σίγουρα θα καταφέρεις να κάνεις όλους γύρω σου να τρέμουν και να νιώθουν ότι περπατούν στην κόψη ενός ξυραφιού.

Θα μου πεις «Τώρα τι εννοείς ότι εγώ θέλω να έχω κατάθλιψη, να είμαι δυστυχισμένη ή υπονοείς ότι το κάνω ψέματα;» Τίποτα από όλα αυτά. Άλλωστε έχω περπατήσει και εγώ αυτό το δρόμο και μάλιστα σε όλη του τη διαδρομή. Κανείς δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος με το να είναι δυστυχισμένος. Το μόνο που λέω είναι ότι αυτή η μαθημένη, γιατί ναι είναι μαθημένη, ανημποριά, μπορεί να σε αιχμαλωτίσει και να σε κρατά δέσμιο για χρόνια, γιατί υπάρχουν σοβαρά οφέλη. Την μαθαίνεις δε από παιδί, όταν τραβάς την προσοχή της μητέρας σου και τον γύρω σου μόνο όταν πονάς, κλαις ή είσαι κατηφής. Την μαθαίνεις τότε που όλοι σε προσέχουν επειδή αρρώστησες και δεν είσαι καλά. Έτσι την μαθαίνεις, στην σταλάζουν που λέει και το τραγούδι με το πρώτο σου το γάλα και αυτό δεν το ξεχνάς ποτέ.

Και πως θα βγω από εκεί αναρωτιέσαι. Η επίγνωση, η συνειδητοποίηση και η θέληση να φύγεις από αυτό είναι ο μισός δρόμος. Η επιμονή και η πειθαρχία είναι ο υπόλοιπος. Γιατί πραγματικά η ζωή είναι πολύ ωραία για να χαραμίζεις στο σκοτάδι του πόνου.

Όπως πάντα θα ήθελα να ξέρω πως σου φάνηκε το άρθρο αυτό. Γράψε τις σκέψεις σου στις σημειώσεις από κάτω και αν νιώθεις ότι μπορώ να βοηθήσω μην διστάσει να επικοινωνήσεις μαζί μου και θα χαρώ να μιλήσουμε! Αν θέλεις να μην χάνεις τα άρθρα μου γράψου στο newsletter και θα έρχονται στο mail σου κατευθείαν,