Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι βρίσκω τον μινιμαλισμό υπέροχο. Καθαρές γραμμές , τίποτα περιττό και παράταιρο, όλα τέλεια. Πρόσφατα μάλιστα έπεσε στα χέρια μου και ένα άρθρο με τον τίτλο Nothingness: 10 Perfect Minimalist Interiors Μια πρόταση , δυο μπουνιές στο στομάχι. Οι φωτογραφίες υπέροχες. Όλα λευκά, όλα άδεια, όλα κενά. Ακόμα και η τεράστια βιβλιοθήκη που έπιανε όλο τον τοίχο, είχε μόνο μερικά ράφια γεμάτα βιβλία. Όλα στρατηγικά επιλεγμένα να τονίζουν την αίσθηση του Nothingness, του κενού, της ανυπαρξίας. Αλλά και τόσο ΤΕΛΕΙΑ!! Καμία παραφωνία, ένα κάτι που να προδίδει ζωή, ζεστασιά, συναίσθημα.

Αυτή η ερώτηση τριβελίζει το μυαλό μου και πάει να με τρελάνει. Κάποιος την είπε φωναχτά, δίνοντας λόγο σε ό,τι με τυραννάει εδώ και χρόνια. Άλλωστε, γιατί να κάνεις τη δουλειά που κάνω, αν όχι για να μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.

«Θέλω», είπε ένας φίλος και συνάδελφος, «να μάθω τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που κάνουν καλά, αλλά θέλω να αφαιρέσω την ευθύνη, γιατί η ευθύνη φοβίζει». Και με έβαλε στα αίματα και η σκέψη αυτή μου καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν με αφήνει σε ησυχία.

Έχεις δοκιμάσει να δώσεις και να σου αρνηθούν. Νομίζω ότι για μένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Νομίζω ότι δεν ένιωσα στη ζωή μου ποτέ πιο δυστυχισμένη από τη στιγμή που ήθελα να δώσω και κάποιος αρνήθηκε να πάρει.